Oké ik beken. Ik kan niet goed koken. Mijn kinderen en mijn man hebben al meerdere keren mogen proeven van mijn mislukte gerechten. De keren dat ik echt iets super lekkers op tafel toverde kan ik op één hand tellen of kwamen “toevallig van de traiteur, de afhaalchinees of de frituur.
Omdat ik een volhouder ben en omdat mijn portemonnee het niet aankan om elke dag bereid eten af te halen, blijf ik wel oefenen in de kunst van het koken.
Vrijdag was weer zo’n dag die ik op mijn lijstje “mislukte gerechten “ kan zetten. Ik had varkensgyros voorzien. Lekker gemakkelijk , gewoon bakken, aardappelen koken en klaar! Terwijl ik daarmee bezig was, ontdekte ik een behoorlijke portie brocolli en zoete aardappelen in de frigo (overschot van daags tevoor). “mmmm, waarommaak ik er geen eenpansgerecht van samen met de gyros” dacht ik bij mezelf.
Dus gooide ik zonder veel nadenken de gekookte brocolli en zoete aardappelblokjes bij in de pan bij het vlees. Dat had ik natuurlijk beter niet gedaan. Enkele minuten later was de smakelijk uitziende gyros veranderd in een grote oranje smurrie. Je zag amper nog dat er brocolli, zoete aardappel of vlees inzat.
Oeps! Het zag er een pak minder smakelijk uit. Pijnlijk!
Met een klein bang hartje schotelde ik mijn gezin mijn zoveelste mislukte gerecht voor. Ondanks het uitzicht bleek het gelukkig wel eetbaar te zijn. Ik ben dus echt geen goede kokkin, ook al wil ik voor mijn gezin bijna dagelijks verse maaltijden klaarmaken. Op één of andere manier maak ik er telkens weer een voeltje van.
Voel ik mij dan gefaald? Oh jawel hoor! Net zoals op vele andere vlakken ik mij gemakkelijk gefaald voel. Maar.... ik heb daar een trucje voor gevonden om het allemaal te relativeren . Vaak zeg ik dan tegen mezelf . "Hé het is Oké"
Het is oké
- Dat ik niet goed kan koken
- Dat mijn oriëntatie rampzalig is
- Dat ik huil bij disneyfilms
- Dat ik saaie klusjes liever doorgeef
- Dat ik geen alcohol drink
- Dat ik liever lang onderweg ben met de trein dan de autostrade te nemen
- Dat ik een taxi regel om na mijn nachtshift naar huis te komen
- Dat mijn tieners zich wel eens schamen voor mij
- Dat ik stiekem chocolade verstop
- Dat ik niet in een achtbaan durf die overkop gaat
Allemaal dingen waar ik me wel eens voor schaam, mij schuldig over voel of gefaald voel. Na 40 jaar heb ik geleerd om met al die lastige gevoelens om te gaan. Dat is echt niet van de ene op de andere dag gegaan, ik heb daar een hele weg voor afgelegd en regelmatig steken al die lastige gevoelens nog eens de kop op. Gelukkig heb ik manieren gevonden om daar mee om te gaan. Zodat ik nu rustiger en zelfzekerder in het leven sta en die positieve energie ook uitstraal naar mijn gezin.
In mijn boek "een warm nest" kan je mijn verhaal lezen én de drie manieren die ik toepas om om te gaan met al die lastige gevoelens.
