april 25

0 comments

Het leven als hoog sensitieve mama

Het leven van een mama kan best pittig zijn. Vooral de eerste levensjaren van de kinderen. Vermoeidheid, angsten, frustraties, onbegrip, eenzaamheid steken wel eens de kop op in het leven van jonge ouders. Als je daarbij ook nog eens hoog sensitief blijkt te zijn, kan je je voorstellen dat de uitdaging nog groter wordt. Ik neem je graag mee terug in de tijd  voor een kijkje in mijn leven als hoog sensitieve mama.  

Poppen-moedertje
Ik ben altijd al een moedertje geweest. Als kleutertje liep ik met mijn poppenwagen rond. Op de vraag wat ik later wilde worden, was mijn antwoord steevast: "Ik wil iets met kindjes doen“ Omdat ik ook graag knutselde, wou ik eerst kleuterjuf worden. Ik ben het oudste kleinkind langs beide kanten en kreeg ik al mijn neefjes en nichtjes als baby in mijn armen, waardoor mijn liefde voor baby’tjes groeide.

Kinderverpleegkundige
Na mijn middelbare studies besloot ik verpleging te gaan studeren, Tijdens mijn studies bleek algauw dat ik in de richting pediatrie en neonatologie verder zou gaan . Telkens ik met baby’s werkte, voelde ik me rustig en zelfzeker worden. Het voelde helemaal juist. Na mijn studies begon ik op een kinderafdeling. In dezelfde periode dat ik zelf mama werd, werd de afdeling neonatologie gesplitst van de kinderafdeling .Ik verhuisde mee en ontdekte mijn thuis voor de volgende jaren.

Het leven als jonge werkende mama viel me zwaar.
Ik wou bij mijn kinderen zijn, ze knuffelen, warmte en liefde geven. Anderzijds voelde ik me ook financieel verantwoordelijk om mijn gezin te onderhouden door full time te blijven werken.

Ik wou eigenlijk alles
Een warm nest voor mijn gezin. Maar ook een voldoening gevende job en mijn creativiteit een uitlaatklep geven.  Daarbij kwamen dan nog eens alle huishoudelijke klusjes op mij af. Dagelijks kreeg ik heel wat prikkels binnen én zocht ik ook heel wat prikkels op. (cfr HSS-HSP)  Al die prikkels kwamen rechtstreeks binnen in mijn emotionele brein. Ze werden niet gefilterd, zoals bij de meeste mensen.  Alles wat ik hoorde of zag, kwam heel intens binnen.  Zowel op het werk als thuis.

Huilen op dienst
Op dienst kon ik heel erg meeleven met patiëntjes en hun ouders op dienst. De keren dat ik mijn tranen moest bedwingen bij slecht nieuws gesprekken, kan ik allang niet meer op tien vingers tellen. Ook emoties bij collega’s voelde ik scherp aan. Ik had toen nog niet door dat die emoties niet van mij waren, maar van de anderen. Ze voelden zo sterk aan alsof ze echt van mezelf waren. Daardoor was ik ook erg bezig met het welzijn van mijn collega’s.

Ook thuis was het heftig
De jongste zoon was een “huilbaby” zoals ze dat noemen. Achteraf gezien , heb ik een groot vermoeden dat ook hij HSP is. Naar mijn bescheiden mening zouden merendeels van de huilbaby’s wel eens HSP kunnen zijn. Ik was zelf als jonge mama voortdurend overprikkeld: weinig slapen, mezelf zo’n groot verantwoordelijkheidsgevoel opleggen, alles zelf willen doen. Terwijl ik zowel geestelijk als lichamelijk een enorme nood had aan time-outjes, rustmomenten en ontprikkelen. In de dagelijkse rush van een werkende mama schoten net die momenten er steeds weer bij in. Want ik “moest” voor mijn gezin zorgen. Daarnaast wou ik ook nog originele zelf in-een-geknutselde-verjaardagsfeestjes organiseren….Tijd om tot rust te komen, bij te slapen of gewoon niks te doen en te genieten, was er gewoon niet in mijn volle dagplanning. Kortom heel veel prikkels, weinig rust en balans

De ontdekking
Ondertussen weet ik dat ik (HSS) hoog sensitief ben en valt de puzzel in elkaar. Ik ken mezelf beter en kan ook beter mijn grenzen stellen. Ik heb leren ontprikkelen. Mijn systeem is totaal overbelast geraakt doordat ik mijn HSP niet herkende. Ik wist zelfs niet wat HSP was.

In het boek leven zonder filter omschrijft Fleur bijna exact hoe HSP ook voor mij aanvoelt. Ik citeer:
"op een gewone dag komt er heel wat op mij af, op een druk evenement nog veel meer. als er meer prikkels op mij af komen dan ik op dat moment kan verteren, krijg ik een prikkelindigestie. Dan raak ik dus overprikkeld.  Intussen weet ik hoe die overprikkeling zich aankondigt. Het begint met de eerste alarmsignalen. Ik word chaotisch en verward, moe en kribbig. Mijn humeur neemt af en ik neemzaken serieus die ik in normale omstandigheden zou relativeren. Ik kan minder goed incasseren, kritische opmerkingen komen harder aan. Mijn creativiteit hapert, ik krijg minder ideeën en bedenk moeilijker oplossingen. Ik heb minder te geven, ervaar een innerlijke gejaagdheid en ik verlang naar stilte, ik wil alleen zijn en met rust gelaten worden, zodat ik van binnen weer stil kan worden. In dit stadium ben ik nog niet volledig overprikkeld, maar heb ik al iets teveel prikkels binnen gekregen. Ik ben nog in staat tot lezen, een serie kijken of tegen iemand vertellen wat er in mij omgaat. Mijn emoties uiten helpt zelfs goed. Dan is het alsof ik de onverteerde prikkels uitbraak. Op voorwaarde dat mijn gesprekspartner me niet veroordeelt want dat zou voor extra spanning en extra prikkels. Negeer ik deze alarmsignalen dan slaat de bijna overprikkeling als vrij snel over in volledige overprikkeling. Met alle vervelende gevolgen van dien zowel voor mezelf als voor mijn nabije omgeving. Dan verkeer ik in constante paniek, voel ik me als een opgespannen elastiek die op elk moment kan knappen. Ik ben huilerig, heb bonkende hoofdpijn en heel mijn lijf doet zeer. Ik verlies mijn relativeringsvermogen, mijn humor verdwijnt volledig……. Soms word ik ziek….”

Dit ben ik !
Bij het lezen van deze paragraaf, leek het alsof Fleur over mij had geschreven. Ik was zo onder de indruk van deze uitleg dat ik zelfs de tekst heb voorgelezen aan mijn man. Met de woorden “zo zit ik ook in elkaar!” Ook de handvaten die ze aanhaalt in haar boek werken voor grotendeels ook voor mij  vb de natuur in trekken, bewegen (= dansen) slapen, praten, structuur (= overzicht, dagplanning, orde scheppen in huis) andermans verhaal, creatief bezig zijn, liefde, relativeren en alleen zijn.

Het leven als HSP mama is intens, zowel positief als negatief.
Mama worden op zich is al heftig, je lichaam verandert, je hormonen zorgen voor een rollercoaster  van emoties en gevoelens waarvan je het bestaan niet kon vermoeden.
De liefde voor je kind gaat over alle grenzen, ook over je eigen grenzen als mens als vrouw

Geen enkele moeder kan haar kind bewust pijn of verdriet aandoen. Als dat wel gebeurt, gebeurt dat niet als moeder-zijnde maar als wanhopige, gekwetste, angstige, niet gehechte vrouw

Een moeder-kind liefde overstijgt alles

Het is het toppunt van onvoorwaardelijke liefde.

Als je als mama HSP bent, kan je je wel voorstellen hoe intenser alles nog eens wordt. Hoge toppen van intens geluk. Maar ook zeer diepe dalen vol angsten, onzekerheid en twijfels

Surfen op golven van geluk
Je kan leren om genoeg energie op te doen als je op een hoge golf van geluk surft, zodat je voldoende veerkracht (dankbaarheid en relativeringsvermogen) heb om tegenslagen verdriet en teleurstellingen te kunnen overleven.

Je kan leren inzien hoe belangrijk het is om rust op te zoeken als HSP-mama. Het belang van zelfzorg voor HSP mama is cruciaal om niet overbelast te geraken.

Je kan dagelijks ontprikkelen door bewust rustmomentjes in te plannen.  Ik verzamelde 15 eenvoudige manieren om elke dag 15 minuutjes bewust rust te nemen in een ebook.


Meer blog artikels

Had ik een postnatale depressie?
Laat hier een review achter

Your email address will not be published. Required fields are marked

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}

ontvang mijn blog in je mailbox