April 2023: Terwijl ik bezig ben met een sociale kaart op te stellen, opdracht voor mijn opleiding per coach, kom ik via de les van Klaas Bauters op de website www.wolkinmijnhoofd.be terecht.
Ik klik het filmpje open dat op de homepagina staat en zie moeders die hun verhaal brengen. Het lijkt wel alsof ze mijn verhaal vertellen. Mijn verhaal van meer dan 16 jaar geleden.
Ik word terug geflitst naar september 2006:
"Ik beval van een klein lief hummeltje. Een zoontje dat heel veel huilt en ziek is tijdens zijn eerste levensjaar. Ik zie mezelf terug zitten in de zetel, ellendig, moe, angstig, bezorgd…. Ik huil mee met mijn baby. Ik houd hem vast, altijd, elk moment van de dag ik slaap amper en huil dagelijks. Ik roep en schreeuw tegen mijn man, ben emotioneel weingi beschikbaar voor mijn oudste zoontje. Ik ploeter verder, want het moet. Ik heb geen tijd om stil te staan hoe ik me echt voel.
Ik voel me ellendig, verdrietig, angstig en vooral heel eenzaam.
Niemand vraagt hoe het echt met mij gaat. Niemand ziet mijn pijn en verdriet. Niemand lijkt te zien hoe ik stilaan wegglijdt, hoe ik blijf spartelen om mijn hoofd boven water te houden. Om een goede moeder te zijn, die gaat werken, maar s nachts niet slaapt omdat haar kindje ziek is en huilt.
Iedereen geeft wel goede raad. Je moet dat doen, dan huilt je baby niet meer, je moet zus doen je moet zo doen…. vriendinnen en familie die net als mij jonge mama zijn geworden, lijken door het leven te dartelen en volop te genieten van hun kindjes. Terwijl mijn baby alleen maar huilt en ziek is. Ik heb geen tijd om dingen van me af te schrijven want ik moet voor de baby zorgen én het huishouden doen én gaan werken voor centjes. Mijn man werkt ook dag en nacht en doet wat hij kan. Maar ook hij merkt niet op hoe zwaar ik het heb.
Na het doopfeestje van de jongste zoon , heb ik een woede uitval naar hem… ik brul en krijs als een leeuwin wanneer we thuis komen van het “feest” ik ben kapot en nog ziet hij het niet. Ik blijf onbegrepen achter.
Mijn ouders passen op de kinderen terwijl ik ga werken, maar verder krijg ik alleen maar "goede raad" van haar: "Je moet dit nog doen, je moet dat nog doen, zou je niet beter dit of dat…"
Een collega op dienst merkt op dat ik wel heel mager ben geworden sinds ik bevallen ben. Maar verder wordt er van mij verwacht dat ik op volle toeren meedraai in shiften. Af en toe val ik er toch uit voor een paar dagen , door rugklachten en allerlei vage symptomen die me tijdelijk beletten om te kunnen werken. Ik kom nadien te weten wat sommige collega’s over mij zeggen en dat zijn geen mooie verhalen . Ik voel me schuldig omdat ik niet kan gaan werken, omdat het me blijkbaar niet lukt om een goede moeder te zijn.
Ondanks al die signalen merkt niemand op dat het niet goed met mij gaat. Dus vraagt er ook niemand hoe het met mij gaat. Onze jongste zoon word regelmatig opgenomen in het ziekenhuis RSV, rota, gevoelige luchtwegen, reactie op windpokken, zuurstofnood enz…. Alle aandacht gaat voortdurend naar dat kleine ventje. Iedereen is lief voor hem en bezorgd
Maar ik blijf achter…… niemand vraagt aan mij hoe ik me voel. Ik vertel het ook zelf aan niemand want mijn kindje is ziek en daar moet voor gezorgd worden. Niet voor mij…"
Door de opleiding perinatale coach kom ik meer te weten over postnatale depressies. Ik besef dat ik heel waarschijnlijk een postnatale depressie heb gehad, maar eentje die nooit is erkend door mezelf en door mijn omgeving. Nu bijna 17 jaar later komt het verdriet opnieuw naar boven. Ik huil dikke tranen terwijl ik het filmpje bekijk. Ik zie mezelf….. 17 jaar geleden
Niemand heeft het gezien toen, ook ikzelf niet.
Ik heb het overleefd, ben er door geploeterd.
Maar net zoals de bal die je probeert onder water te houden, popt die toch naar boven op een moment dat je het niet verwacht. Oude pijnen , verdriet moeten er uit. De opleiding perinatale coach heeft veel getriggerd bij mij. Ik ben blij dat ik de stap gezet heb om die opleiding te gaan volgen, al had ik niet verwacht dat het zo’n impact zou hebben op mijn persoonlijk pad.
Ik kan de klok niet terug draaien, het is gebeurd en ik leef nog…. Mijn jongens zijn ondertussen jong volwassenen en lijken er niet al te veel last van ondervonden te hebben. Natuurlijk heeft alles wat er toen gebeurt is een invloed gehad op hun ontwikkeling en zelfbeeld. Ik kan daar nu niets meer aan veranderen. Het is gebeurt.
Het enige wat ik nu nog kan doen is nu wel hulp vragen als het me niet meer lukt alleen. Ik heb na 17 jaar eindelijk geleerd dat ik ook voor mezelf mag zorgen. Dat ik gevoelig ben voor depressies en burn-outs maar ook dat ik heel veel handvaten en manieren heb om met alles om te gaan. Op die manier kan ik alsnog mijn zonen leren hoe het ook anders kan. Én kan ik ouders begeleiden die hetzelfde doormaken als ik 17 jaar geleden .
Na zoveel jaren durf ik eindelijk praten over hoe ik me echt voel, durf ik mijn kwetsbaarheid tonen
En dat lucht op…. Delen is helen
Wist ik dat maar 17 jaar geleden ook….. dan had ik de moed misschien gehad om toen al aan de alarmbel te trekken. Misschien had ik dan de juiste begeleiding gevonden. Misschien ook niet, want in die tijd was daar veel minder aandacht voor en waren er amper instanties waar je terecht kon met mentale hulpvragen postnataal.
Ik ben blij dat mentaal welzijn van prille ouders nu veel meer in de aandacht staat. Dat er zoveel mooie initiatieven worden opgericht waar ouders terecht kunnen met hun zorgen, vragen en angsten.
Denk maar aan de huizen van het kind, zelfstandige vroedvrouwen, perinatale psychologen en coachen
Ik ben trots dat ik zowel als verpleegkundige en als perinatale coach deel mag uitmaken van een netwerk waar ouders terecht kunnen in de perinatale periode.
Heb je vragen over dit thema? Twijfel je of je misschien zelf een postnatale depressie hebt of had?
Ik luister graag naar jou verhaal