Gas geven en remmen: het verhaal van mijn leven

Hey, Je bent hier op mijn blog beland.

Van harte welkom.

Misschien ken je mij al langer, misschien ben je mij toevallig op  het spoor gekomen. In ieder geval: in deze blog neem ik je mee in één van de vele inzichten die ik kreeg sinds mijn parentale burn-out enkele jaren geleden. Je komt hier te weten wie ik eigenlijk ben, waarom ik doe wat ik doe en welke boodschap ik graag in de wereld wil zetten. 

Ik ben Els, geboren in de lente 1977, heb twee zonen: Sander is 18 en Wannes 15 jaar. Ik ben reeds jaren gelukkig getrouwd met mijn jeugdliefde. Ik werk deeltijds als kinderverpleegkundige in een regionaal ziekenhuis op neonatologie (couveuse afdeling) .Ik doe mijn werk al 20 jaar met hart en ziel. Vroeger zei ik altijd dat ik een job met kinderen wilde doen. Ik was een echt poppenmoedertje. Ik hield ook van knutselen, lezen, schrijven, dansen, zat soms uren te zingen op de schommel in de tuin van mijn ouders. Ik organiseerde van alles met mijn neven en nichten op familie feestjes. Als oudste kleindochter langs beide zijden stak ik dan allerlei voorstellingen in een voor de familie.

Toen ik zelf kinderen kreeg, bleef ik mij amuseren met dat soort dingen. Ik organiseerde allerlei thema feestjes voor de verjaardagen van mijn zoontjes, ook doopsels en communiefeesten werden tot in de puntjes voorbereid. Ik maakte heel veel zelf, regelde alles en haalde er ook veel energie uit. Ondertussen bleef ik verder werken in shiften in het ziekenhuis. vroege , late en nachtshiften. Met een jong gezin van vier kwam er dan nog eens een hoop huishoudelijk werk bij. Dat was het enige waar ik geen energie uit haalde. Dat was er voor mij regelmatig echt te veel aan

Niet alleen in mijn privé leven stortte ik mij op allerlei projecten, ook professioneel: zo was ik voorzitster van het feestcomité van ons team en organiseerde ik pensioenfeestjes, teambuildings, babybezoekjes, uitstapjes met het team en het publieke evenement van 10 jarig bestaan van neonatologie. Ik voelde me erg verantwoordelijk voor de teamspirit en deed er dan ook alles aan op harmonie te krijgen in ons 25 -koppig team.

Zoals je kan lezen ben ik altijd een bezig bijtje geweest (en nu nog steeds trouwens met mijn  hoofdberoep in shiften, bijberoep als coach en gezin van vier )

Er waren periodes dat ik constant gas aan het geven was. Wanneer ik een idee had, ging ik er volop voor. Ik kreeg een idee in mijn hoofd en begon het direct helemaal uit te werken. Uren en dagen stak ik mijn tijd hierin. Ik werd helemaal opgezogen door het project waar ik op dat moment mee bezig was. Zo erg dat ik wanneer het project, feestje, activiteit uiteindelijk doorging, ik nadien doodmoe was .

Gasgeven en remmen

Een terugkerend patroon in mijn leven

Ik ben van nature een vrolijke enthousiast iemand. Het "gevaar" daarin is dat ik regelmatig teveel hooi op mijn vork neem. Wanneer ik geen rust inplan , ga ik over mijn grenzen met allerlei lichamelijke en mentale gevolgen.

Dit inzicht heb ik pas gekregen nadat ik in een zeer diepe put belandde na te lang blijven door te gaan en alles te geven. Doordat ik bijna altijd wel met één of ander project bezig was, verloor ik stilaan mijn eigen gezin en mezelf uit het oog. Aandacht voor mijn eigen gezin en voor mezelf was op sommige momenten heel ver te zoeken. Dat bracht spanningen mee thuis. Ik liep gefrustreerd rond, omdat ik hoge verwachtingen had van mijn partner en mijn kinderen. Ik verwachtte dat zij het thuis wel zouden bolwerken, dat zij spontaan gingen helpen met klusjes waar ik geen tijd en geen zin in had. Maar dat was natuurlijk niet het geval. Mijn man ging ook in shiften werken en mijn kinderen deden wat ze konden (en wilden) Gevolg; het huis was regelmatig een puinhoop: ik werd nog meer gefrustreerd, spanningen liepen op. Er moest iets veranderen, want deze situatie was voor niemand meer leuk

Ik heb hulp gezocht, eerst in mijn eentje, boeken beginnen lezen, avondcursus opruimcoach gevolgd en tenslotte te rade gegaan bij een life coach. Dankzij mijn life coach heb ik mezelf beter leren kennen. Ik heb ontdekt welke patronen steeds weer terugkeerde en hoe het kwam dat ik die vicieuze cirkel niet kon doorbreken. Daar waren drie redenen voor:

1. Ik heb ontdekt dat ik van kinds af aan een perfectionistisch patroon heb ontwikkeld en een enorme drang naar bevestiging heb. Van waar dat allemaal komt, ga ik hier niet dieper op in. Het belangrijkste is dat ik me van dat patroon bewust geworden ben en er mee aan de slag ben gegaan. Ik ben nog steeds perfectionistisch ingesteld, maar ik heb geleerd om daar mee om te gaan, om het als talent in te zetten en er niet onder gebukt te lopen, het niet als zwakte te bekijken maar als sterkte.
2. Daarnaast heb ik ontdekt dat ik hoog sensitief ben. Dat heeft mij in mijn leven al heel ver gebracht. Dat is ook een heel groot deel van mijn manier van werken met ouders en hun baby'tje geworden. Mijn buikgevoel volgen, mijn super gevoelige antennetjes laten werken en luisteren naar wat ze mij te zeggen hebben. Ik voel stemmingen van mensen goed aan vb als er iemand verdrietig is of stress heeft, lijkt het voor mij alsof ik dat gevoel zelf heb. Als die persoon bij mij in de buurt is, wordt ik zelf plots ook onrustig of verdrietig. Ik besef dat dit voor sommige misschien heel "raar" klinkt maar dat is één van de kenmerken van hoog sensitiviteit. Wij , HSP ers hebben een enorm sterk inlevingsvermogen en voelen aan wat iemand nodig heeft.
3. Tot slot heb ik ontdekt dat ik hoogstwaarschijnlijk ook een vorm van  ADHD heb.  Vandaar het constant gas geven, mij volop smijten in projecten , zonder er eerst deftig over na te denken of het wel gaat opleveren wat ik ervan verwacht. Waardoor er regelmatig projecten helemaal anders verlopen dat ik oorspronkelijk had gehoopt. ADHD is vooral bekend als concentratieprobleem. Maar wist je dat ADHD-ers zich WEL kunnen concentreren op dingen die hen helemaal liggen. Dingen die ze niet leuk vinden om te doen, gaan ze liever met een hele grote bocht omheen. Bij mij uit zich dat in mijn huishoudelijke klussen waar ik op allerlei manieren probeer van af te komen. Onder andere door te ontspullen: want hoe minder spullen, hoe minder opruimen en onderhouden, hoe minder huishoudelijke klusjes.

Al die factoren bij elkaar: ADHD, HSP en perfectionisme maken dat mijn leven een rollercoaster van emoties en belevenissen is .

De oefening ligt er bij mij in om mijn enthousiasme en vrolijke energie (vanuit mijn ADHD en perfectionisme) juist te kanaliseren en daarnaast regelmatig op de rem te gaan staan om mezelf als HSP niet te overprikkelen. Want als HSP-er is de behoefte aan rust en ontprikkelen minstens even groot.

BALANS vinden tussen gas geven en op de rem gaan staan

Dat is het verhaal van mijn leven.

Misschien herken je jezelf wel in mijn verhaal. Misschien lijkt jouw leven ook wel een rollercoaster van emoties en belevenissen.

Zit Je met vragen na het lezen van deze blog?
Wil je graag te weten komen hoe jij balans kan vinden tussen gas geven en remmen?

Dan nodig ik je graag uit om mijn boek te lezen. Hierin vertel ik welke drie strategieën mij hebben geholpen om balans te vinden tussen gas geven en remmen.