Dinsdagochtend najaar 2023, ik ben volop huishoudelijke klusjes aan het doen voor ik vertrek naar mijn late shift in het ziekenhuis. Ik sorteer de was, die ondanks verschillende wasmanden toch in de verkeerde mand werd gedropt. Ik dwaal door het huis om alle lege verpakkingen en vuile vaat te verzamelen die zijn achtergelaten door mezelf en mijn gezinsleden. Ondertussen hoor ik een biepje op mij gsm: mijn man vraagt of alles oké is…. Ik zet mij neer en begin te huilen…..
Nee het gaat even niet goed met mij, het lijkt alsof al het verdriet van de laatste jaren weer heftig komt boven drijven…..
Het is ondertussen meer dan 5 jaar geleden dat 3 van mijn 4 grootouders overleden vrij kort na elkaar. Ook de grootmoeder van mijn man (waar ik zelf een hechte band mee kreeg) stierf in dezelfde periode. Vlak daarna stapte ook mijn schoonbroer uit het leven. Intens verdriet dat nu, jaren later, opnieuw naar boven komt… Waarom? Misschien omdat ik mezelf vlak na hun overlijden altijd erg sterk heb gehouden, voor mijn gezin, voor mijn zus, voor mijn man, voor mijn ouders…. Ik had immers geen ouder verloren of geen partner. Ik hield me sterker dan ik me eigenlijk voelde.
Jaren later komt het verdriet, de rauwe pijn, terug boven drijven. Ik besef nu dat ik ook mag rouwen.
om onze vava, mijn peter, mijn grote voorbeeld, mijn helper bij het verbouwen van mijn huis,
om moemoe , mijn steun en toeverlaat waar ik als kind naar toe liep als ik ruzie had thuis,
om mijn meter die de laatste jaren van haar leven als een foetus in bed heeft doorgebracht,
om mijn grootvader die stierf amper enkele maanden na het overlijden van “zijn wijveke”
Ik rouw om mijn schoonbroer, die werd geboren in het lichaam van een meisje, daar gans zijn leven mee heeft geworsteld en uiteindelijk moe gestreden was en zichzelf van het leven beroofde. Mijn vrolijke “kleine” zusje verloor haar soulmate, haar grote liefde en bleef verweesd achter. Ik kreeg op de laatste groet van mijn tante de “opdracht” om goed voor mijn zus te zorgen…… En dat deed ik….. met hart en ziel. Ik belde haar elke dag op en ging zo vaak als ik kon bij haar langs. Ik luisterde naar haar verdriet en zorgde voor haar zo goed als ik kon.
Het leven ging voort. Iedereen ging op zijn eigen manier om met zijn/haar verdriet. Mijn zus zocht ander werk. Ik bleef in het ziekenhuis shiften draaien. Zo stond ik zelfs de dag na het overlijden van onze vava in het ziekenhuis paraat om een grote kwaliteitscontrole in goede banen te leiden op de couveuse afdeling. Ik had "geen tijd" om te rouwen. Ik kon niet naar de laatste groet van twee van mijn vier grootouders gaan want ik stond met late shift ingepland. Mijn collega’s ontweken het onderwerp. Ik was kapot van verdriet maar ik bleef werken. Ik dacht dat afleiding mij goed zou doen.
Ondertussen zijn we enkele jaren verder en heb ik ook afscheid moeten nemen van onze kater die 8 jaar bij ons heeft gewoond. Een schat van een beest, wiens vertrouwen we stap voor stap gewonnen hebben, nadat hij uit het asiel kwam als verwaarloosde poes. Ook van collega’s waar ik jaren lang mee samen werkte, moest ik afscheid nemen omdat zij een andere richting uit gingen met hun leven. De meeste recente rouw arbeid maakten we deze zomer mee toen de vriend van mijn oudste zoon een punt zette achter hun relatie van drie jaar. Ik werd voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met intens liefdesverdriet…. Opnieuw zette ik mezelf aan de zijlijn en hield me sterk voor mijn zoon.
Ik hou me sterk, als er mensen rond mij zijn. Ik wil zo graag diegene zijn waar ze kunnen op steunen en hun verhaal bij kwijt kunnen. Diegene die luistert naar hun verhaal van gemis en pijn, telkens opnieuw en opnieuw. Wat dat mag en dat helpt, volgens Manu Keirse.
Ik ben dankbaar dat ik mijn man en kinderen nog heb en dat zij gezond en wel zijn. Die gedachte geeft mij troost. Wanneer ik het verdriet nu voel opkomen, laat ik het toe. Al de pijn van de voorbije jaren, al die verliezen en afscheid doen hart-zeer. Het lijkt alsof ik mezelf eindelijk toelaat om eindelijk te rouwen Tranen stromen….. en blijven stromen
Ik dacht dat mijn tranen op waren nadat ik mijn traject bij mijn life coach had afgerond, maar niets blijkt minder waar. Het fijne is nu dat ik mij er niet meer voor schaam. Ik hou mijn tranen niet langer binnen. Ik slik ze niet meer weg achter een schijn-glimlach.
Als ze komen, laat ik ze toe
Thuis aan mijn bureau
Op tafel bij mijn osteopaat
In gesprek met mijn schoonmoeder
Terwijl ik berichten stuur met mijn zus
Zoals mijn osteopaat vertelde “tranen bevatten stresshormonen” heb ik ooit ook eens gelezen dat tranen de ziel zuiveren. Dus laat ik ze vrij…. Mijn verdriet mag er zijn en mag er uit. In woorden, in gesprekken, in tranen , in woorden op papier, in muziek, in dans, in knuffels met mensen die mij graag zien,……
Praten over verdriet helpt, het verzacht de pijn. Samen met de tranen komen met woorden die uitgesproken worden het verdriet vrij en kan het losgelaten worden.
Als praten te moeilijk is, kan schrijven of tekenen helpen. Of bewegen, dansen, of al wandelend in de natuur, want zo kom je in verbinding met diegene die je zo hard mist.
Ook naar podcast luisteren kan troost bieden: ik luister graag naar Manu Keirse. Volgens hem kan je verdriet niet verwerken maar is het de kunst om het te overleven.
Rouwen is het ultieme teken van verbondenheid en liefde. Hoe groter de liefde is, hoe meer rouwarbeid je zal verrichten. Rouwarbeid is letterlijk keihard werken. En dat is vermoeiend, zowel emotioneel als fysiek
Rouwen doe je niet alleen wanneer er iemand sterft
Wist je dat je wanneer je vader of moeder wordt ook door een rouwperiode gaat? Je neemt immers afscheid van het kinderloos hoofdstuk uit je leven. Het lichaam van de moeder verandert, je leven wordt helemaal overhoop gegooid. Ook al kies je heel bewust voor kinderen, toch betekent dat dat je afscheid zal moeten nemen van het leven dat je tot dan toe leidde.
Dit loslaten gebeurt in de laatste fase van de ontwikkeling tot ouderschap: introjectie-projectie-reflectie. Vrouwen en mannen die graag een kindje willen gaan "letting go" activiteiten uitvoeren: In deze fase gaat men een eigen “opvoedstijl” ontwikkelen, Men neemt de dingen die mee vanuit eigen opvoeding waar je tevreden over bent en laat los wat men anders wil doen. Dat loslaten soms best heftig zijn. Vooral wanneer je een patroon hebt meegekregen of aangenomen tijdens je kinderjaren wat jou nu niet meer dient. Je dient dus als het ware afscheid te nemen van je eigen "innerlijk kind" . Je sluit een hoofdstuk af en wordt binnenkort (of je bent het al geworden) zelf moeder of vader. Zo'n "transformatie proces" kan onder rouw arbeid gedefinieerd worden.
Wil je graag meer lezen over de vier fasen van ontwikkeling tot ouderschap? Hou dan zeker mijn blog in de gaten.
Dat kan eenvoudig via deze link
Heeft deze blog iets losgemaakt bij jou? Komen er vragen waarop je graag antwoord krijgt? Of wil je graag eens praten over jouw situatie? Altijd welkom