In deze blog vertel ik over de impact van gender disappointment. oftewel teleurstelling in het geslacht van je baby. Ik heb het gevoel dat er nog veel taboe en oordeel rond hangt. daarom wil ik graag mijn verhaal delen. Omdat het geen "luxe" probleem is omdat het niet zomaar teleurstelling is in het feit dat je geen jongen of meisje op de wereld gaat zetten (of gezet hebt) Het gaat veel dieper dan dat. het gaat over familiepatronen, over een vrouwenlijn die al dan niet stopt, over familie geschiedenis , enz....
Ik deel hier mijn verhaal, zonder wetenschappelijke achtergrond te hebben opgezocht. Ik heb me voorlopig ook nog niet verdiept in het thema "vrouwenlijnen" en gender-teleurstelling, maar ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben met mijn verhaal.
Daarom een hart onder de riem voor moeders die zich herkennen in dit verhaal. Een soort verbondenheid die ons kan helen en kan doen groeien in het moederschap.
Zelf heb ik twee zonen het leven geschonken.
Hoewel ik 9 maanden lang het gevoel had dat ik een meisje droeg, baarde ik 20 jaar geleden toch een jongetje. Ik moest wennen aan het idee dat ik een zoontje had gekregen. Ik rouwde om het meisje dat ik nooit zou krijgen, want mijn tweede kind was opnieuw een jongen. Daar had ik mij op voorbereid. Ik was zo van slag geweest na de geboorte van mijn oudste zoon, dat ik me liever goed voorbereidde bij mijn tweede zwangerschap.
Nu kan ik daar vlotjes over schrijven en vertellen, zonder schaamte of schuldgevoelens. Maar onbewust heeft die gender teleursteling lang gesluimerd bij mij. Ik kende eerlijk gezegd de term "gender disappointment" niet, tot ik er tijdens de opleiding perinatale coach les over kreeg.
Ik was zwanger in 2003 van mijn eerste kindje. Mijn ouders vonden het absoluut niet nodig om het geslacht te weten vooraf. Dus vond ik het ook vanzelfsprekend dat wij het geslacht niet zouden vragen aan de gynaecoloog. Het moest een verrassing blijven...... dat het echt een verrassing zou zijn met een diepe impact, heb ik nooit bij stil gestaan als jongere zwangere vrouw. Ik was zelfs trots dat ik het geslacht niet wist en dus ook niet kon verklappen.
Tijdens mijn zwangerschap werd er uiteraard gegokt door iedereen of het een jongen of een meisje zou worden. Ik had onbewust een voorgevoel (of was het een verlangen of voorkeur?) dat ik een meisje droeg. Ik kocht zoveel mogelijk neutrale kleertjes, onze baby uitzet kleurde bordeau.....
Tot de nacht van 12 op 13 juli, een bloedhete zomernacht ik beviel van ...... een jongetje....... Ik was doodmoe na een vrij snelle maar intense arbeid van amper 4 uurtjes. Ik had een zoontje gekregen. Hé????? Het werd geen Liesje, maar een Sander.......
Iedereen was blij en trots en kwam ons zoontje bewonderen diezelfde zondag nog..... ik was doodop.....ellendig ...... misselijk en helemaal in de war..... Ik had een zoontje gekregen.....
Ik kreeg niet de kans om te rouwen om de dochter die nooit in mijn buik had gezeten. ik moest mijn zoontje voeden, borstvoeding dan nog wel. Want als verpleegkundige op neonatologie moest ik toch borstvoeding geven zeker? Ik probeerde het maar het deed pijn..... zo veel pijn dat ik liever de melk afkolfde dan mijn zoontje aan de borst te leggen.
Het verdriet om de dochter die ik niet had gedragen (en later ook nooit zou krijgen) verdween naar de achtergrond. ik had geen tijd om te rouwen. Niemand wist hoezeer ik in de war was en hoe ik probeerde mijn knop om te draaien en te wennen aan het idee dat ik een zoontje had gekregen en geen dochter.
Ik moest gelukkig zijn, want ik had een kerngezonde zoon ter wereld gebracht , een voorbeeld kind, dat amper huilde, vrolijk lachte en al heel snel vlot babbelde ook.
Drie jaar later volgde een tweede zoon. Van zodra het kon, wou ik het geslacht weten. Het was opnieuw een jongen. Oke, het was een jongen.... ik had een lastigere zwangerschap dan bij mijn eerste kind maar ook mijn tweede zoon werd kerngezond geboren. Hij had wel veel nood aan geborgenheid en huilde veel, heel veel. Was veel ziek maar stak ook meer deugnieterij uit dan de oudste.
Twee zonen, totaal verschillende karakters
Twee zonen.
Ik zou/zal nooit een dochter krijgen.....
Ik ben de laatste in de vrouwenlijn.
Af en toe doet dat nog pijn.
Af en toe voel ik een steek van jaloezie als ik moeders en dochters zie.
Ik zal nooit een dochter hebben.....
Ik rouw om de dochter die ik nooit zal hebben
ik weet niet waarom het pijn doet
ik weet niet waarom het mij zo raakt om de laatste in de vrouwenlijn te zijn.
maar ik weet wel hoe ik er mee om kan gaan
ik kan "lotgenoten" zoeken
ik ben niet de enige laatste in onze vrouwenlijn
mijn zus heeft geen kinderen, is dus ook de laatste, de dochter van mijn tante (mijn oudste nicht) langs mijn moederskant heeft twee zonen, is dus ook de laatste in de vrouwenlijn
Waarom stopt de vrouwenlijn bij ons drie?
Wat is onze taak?
Ik heb daar al veel over nagedacht. Ik ben de geschiedenis van mijn voormoeders gaan opzoeken maar ben daar nog niet veel wijzer uit geworden. Het enige wat ik met zekerheid weet is dat mijn grootmoeder de jongste thuis was en heel wat grote broers had. Dat haar vader teveel dronk en dat de enige foto van haar moeder eentje is waar ze heel ernstig op kijkt, een vrouw lijkt met veel zorgen aan haar hoofd. Mijn grootmoeder was een psychiatrische patiënt wat tot gevolg had dat mijn eigen moeder op veel te jonge leeftijd de verantwoordelijkheid kreeg over het huishouden en haar jongere zus en broertje. Een patroon dat ik onbewust van haar overnam in de eerste 15 jaar van mijn eigen moederschap.
Het feit dat ik geen dochter op de wereld heb gezet, is voor mij een teken dat het zo moest zijn. dat er “iets” moest stoppen. Wat dat “iets” is, heb ik voorlopig nog het raden naar….
Waarom had ik dan zo sterk het gevoel dat ik een meisje droeg toen ik zwanger was van mijn oudste zoon? Waarom verlang ik nu zo sterk naar kleinkinderen terwijl mijn zonen amper 17 en 21 jaar zijn? Wat maakt dat mijn oudste zoon toch veel vrouwelijke energie in zich heeft en op jongens valt?
Ik probeer met mondjes maat een antwoord te vinden op al mijn vragen. En in tussentijd geniet ik met volle teugen van mijn leven als moeder van twee knappe kerels. Boordevol talenten en goesting om iets te maken van hun leven.
Heb jij dochters?
Of enkel zonen?
Of heb je (ongewild?) geen kinderen?
Ik ben op zoek naar mama's met enkel zonen. Ik ben op zoek naar andere vrouwen die laatste zijn in hun vrouwenlijn. Waarom? Dat weet ik nog niet….. Ik weet wel dat het speciaal voelt, soms verdrietig, soms krachtig,…..
Ben jij ook de laatste in een vrouwenlijn?
Wat doet het met jou?
Of heb je enkel dochters en had je zo graag een zoontje gehad?
Heb je nood aan een gesprek en/of een luisterend oor?
Contacteer mij gerust
info@elsheremans.be
Ik ben er voor jou.
Liefs van een zonen-mama 🙂