In deze blog wil ik iets delen over een thema dat vaak met schaamte of schuldgevoel omgeven is: gender disappointment, ofwel: de teleurstelling wanneer je baby niet het geslacht blijkt te hebben waarop je (bewust of onbewust) hoopte.
Het wordt vaak weggelachen of als “luxeprobleem” afgedaan, maar voor veel vrouwen gaat het veel dieper dan dat. Het raakt aan familielijnen, onvervulde verlangens, generaties van vrouwen, verhalen die ophouden. Ook bij mij.
Ik schrijf dit zonder wetenschappelijke onderbouwing. Geen literatuurstudie of feitenrelaas. Alleen mijn ervaring. Omdat ik geloof dat ik niet de enige ben. En dat delen helend kan zijn – voor mezelf, en misschien ook voor jou.
Een hart onder de riem dus, voor moeders die zich hierin herkennen. En een ode aan alle vormen van moederschap.
Ik heb twee zonen het leven geschonken. En ik hou met heel mijn hart van hen.
Twintig jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Negen maanden lang had ik het gevoel dat ik een meisje droeg. Misschien was het een voorgevoel, misschien een verlangen. Maar op een warme zomernacht beviel ik van een prachtige zoon.
Ik herinner me dat ik moe was, verward, overweldigd. Niet door teleurstelling over wie mijn zoon wás – maar door wat ik ineens voelde wegvallen: een meisje dat er nooit zou zijn.
Die gevoelens waren verwarrend, want iedereen om me heen was blij en trots. Ook ik voelde liefde en bewondering voor mijn baby – maar tegelijk had ik geen ruimte om te rouwen om dat andere kindje, dat ik stilletjes verwacht had.
Mijn tweede zwangerschap bracht opnieuw een zoon. Toen wist ik het geslacht al vooraf, en had ik tijd om te wennen. Zijn geboorte was anders, zijn karakter is anders, en ook mijn moederschap veranderde. Twee kinderen, twee unieke persoonlijkheden, elk met hun eigen gaven en noden.
Maar één ding bleef onderhuids sluimeren: het besef dat ik nooit een dochter zou hebben.
En dat raakte iets diepers.
Want ik ben de laatste vrouw in onze vrouwenlijn.
Mijn zus kreeg geen kinderen. Mijn nicht langs moederskant heeft ook twee zonen.
Er komt – biologisch gezien – geen volgende generatie vrouwen in onze lijn.
Soms raakt me dat dieper dan ik kan verklaren.
Soms steekt het als ik moeders met dochters zie.
Soms vraag ik me af: waarom stopt het hier?
Ik ben gaan zoeken in mijn familiegeschiedenis. Mijn grootmoeder groeide op tussen broers, met een zwijgzame moeder en een vader die teveel dronk. Ze kreeg psychische problemen. Mijn eigen moeder kreeg als kind veel verantwoordelijkheid op haar schouders. Ook ik ben lange tijd in dat patroon meegegaan, vooral in de eerste vijftien jaar van mijn moederschap.
Het feit dat ik geen dochter kreeg, voelt soms als een symbolisch eindpunt. Alsof er iets mocht stoppen. Wat dat precies is, weet ik nog niet. Maar ik onderzoek het zachtjes, stap voor stap.
Tegelijk zie ik: mijn zonen brengen mij ook iets nieuws.
Mijn oudste heeft een zachte, gevoelige energie en valt op jongens. Dat raakt me diep – omdat hij me laat voelen dat “vrouwelijke energie” niet gebonden is aan geslacht.
Mijn jongste is puur vuur en speelsheid. Ook dat leert me wat het betekent om los te laten en te volgen.
Soms verlang ik al naar kleinkinderen, terwijl ze daar zelf nog helemaal niet mee bezig zijn. En soms voel ik gewoon: ik heb nog vragen.
Maar één ding weet ik zeker:
Mijn rouw om de dochter die er niet kwam, doet niets af aan de liefde voor mijn zonen.
Het zijn twee waarheden die naast elkaar mogen bestaan.
Ze maken mij tot de moeder die ik ben geworden.
Ben jij ook de laatste in je vrouwenlijn?
Heb je alleen zonen? Of heb je helemaal geen kinderen, al dan niet bewust?
Ik ben op zoek naar anderen met een gelijkaardig verhaal.
Niet om een antwoord te vinden, maar om verbondenheid te voelen.
Soms is het verdrietig. Soms krachtig. Soms gewoon verwarrend.
Maar het delen helpt.
